Poznajemy góry

Dziecko ogląda zdjęcia przedstawiające górskie krajobrazy. Wypowiada się na ich temat i wymienia charakterystyczne elementy krajobrazu górskiego. Dodatkowo moża wydrukować któryś krajobraz (lub jeśli posiada się widowkówke z krajobrazem górskim) i pociąć na 4 części, a dziecko składa je w całośc i przykleja na kartce.

 

Rodzic czyta opowiadanie Ewy Stadtmüller „Jak dobrze nam zdobywać góry”, a następnie zadaje dziecku pytania:

− Co ciekawego zobaczyli Olek i Ada podczas pobytu w górach?

 − Dlaczego baca mówił językiem niezrozumiałym dla Olka i Ady?

Książka str.66-67

Rodzice uwielbiali górskie wyprawy. Kilka razy w roku pakowali plecaki i wyruszali na szlak.

– Jeszcze trochę podrośniecie i wybierzemy się w góry wszyscy razem –

obiecywał dzieciom tata.

– Ale kiedy to będzie? – niecierpliwił się Olek.

– Może już niedługo… – uśmiechnęła się mama. – Maj jest w tym roku taki piękny…

To chyba tatę przekonało, bo już następnego dnia zaczął planować pierwszy rodzinny rajd.

– Chcecie zobaczyć, dokąd pójdziemy? – zapytał, rozkładając mapę. – Najpierw szlak poprowadzi nas wąwozem, potem kawałek przez las i wyjdziemy na grań.

– Na co? – nie zrozumiała Ada.

– Grań to inaczej grzbiet górski – wyjaśniła mama. – Zobaczycie, jak pięknie wyglądają

wiosną górskie łąki zwane przez górali halami.

– Tylko pamiętaj: żadnego marudzenia – upominał siostrę Olek.

Trzeba przyznać, że Ada bardzo się starała. Szła dzielnie i nie narzekała, chociaż po dwóch

godzinach marszu poczuła się trochę zmęczona.

– A daleko jeszcze do tych halek? – zapytała.

– Do hal? – roześmiała się mama. – Bliżej niż myślisz.

Rzeczywiście, gdy tylko wyszli z lasu, Ada aż krzyknęła z zachwytu.

– Są!!! Są hale!! Są baranki i pan barankarz w kapeluszu!!!

– Pan barankarz nazywa się baca – uśmiechnął się tato – a pomaga mu dwóch młodych

juhasów. Zobacz, są jeszcze tacy pasterze, co biegają na czterech łapach i szczekaniem zaganiają

owieczki do stada. Ten większy ma na imię Bacuś, a ten mniejszy – Gronik.

Była jeszcze Dolina…

– Dolina ma szczeniaki i musi się nimi zajmować – uśmiechnął się baca i zaprosił całe towarzystwo do bacówki, czyli drewnianej, okopconej jałowcowym dymem, chatki, gdzie nad

paleniskiem wędziły się żółte góralskie serki zrobione z owczego mleka.

– Weźmiemy sobie takiego świeżutkiego oscypka na kolację – obiecał tata. Baca zapakował

serek, po czym postawił na stole cztery drewniane kubki, do których nalał czegoś,

co wyglądało jak kefir.

– To żętyca. Zostaje po zrobieniu oscypków – wyjaśniła mama. – Jest bardzo zdrowa.

W smaku trochę przypomina maślankę.

– Żętyca… – powtórzył Olek, żeby lepiej zapamiętać.

– A wiecie, jak się nazywa to, czym się podpieram? – zapytał baca, mrużąc jedno oko.

– Laska? – próbowała zgadnąć Ada.

– Raczej… siekierka – poprawił ją Olek.

– Nie jest to siekiera i nie jest to laga. To, czym się podpieram, to moja ciupaga – zrymowało

się bacy, który, bardzo z siebie zadowolony, podkręcił wąsa i po chwili zastanowienia dokończył.

– To, co góral ma na nogach, kierpcami się zowie. Nie ma spodni ino portki,

kapelusz na głowie.

Cuchą się owinie, kiedy wiatr na hali, a gdy słonko zajdzie, to watrę rozpali.

To dopiero była łamigłówka. Na szczęście mama z tatą znali się na góralskiej mowie i wyjaśnili, że kierpce to skórzane góralskie buty, cucha to wełniane góralskie okrycie,

coś w rodzaju krótkiej peleryny, a watra – ognisko.

– Mamuś, a dlaczego górale mówią… inaczej niż my? – zapytał Olek późnym popołudniem,

gdy dotarli już do schroniska.

– Mówią po swojemu, czyli gwarą – wyjaśniła mama. – Ludzie mieszkający w różnych regionach Polski różnią się od siebie: językiem, strojem, zwyczajami…

– Sami się o tym przekonacie, kiedy odwiedzimy Śląsk albo Kaszuby – włączył się do rozmowy tato.

– A kiedy odwiedzimy? – zapytał Olek, który zdążył już nabrać ochoty na kolejną rodzinną

wyprawę.

Rodzic wskazuje na mapie Polski główne pasma górskie.

 

Pamiątki z gór-

układanie elementów.

 

 

    Rodzic pokazuje dziecku charakterystyczne dla regionów górskich elementy: ciupagę, oscypek, kapelusz góralski z piórkiem, pluszową owieczkę. Pyta dziecko, czy wie, jak się nazywają te elementy i co o nich wie. Następnie Rodzic układa obrazki przed dzieckiem. Dziecko zamyka oczy, a Rodzic  w tym czasie zmienia ułożenie elementów. Zadaniem dziecka,  jest wskazanie i nazwanie, co się zmieniło, a następnie ułożenie elementów tak, jak były na początku.

 

Tańcząca woda –

ćwiczenie oddechowe.

Potrzebne będą: słomka, kubek z wodą.

Dziecko siada przy stoliku, na którym jest kubek z wodą i słomką. Dziecko nabiera powietrze nosem i powoli dmucha w słomkę. Obserwuje, w jaki sposób powietrze wydostaje się z wody. Zabawę powtarzamy, zmieniając sposób dmuchania na krótki,długi, przerywany itp.

 

Góry- praca plastyczna

Potrzebne będą: rysunek gór, klej, kolorowy papier.

Na białej kartce Rodzic za pomocą ołówka może przygotować projekt wydzieranki (gór ) lub wydrukować gotowy rysunek. Dziecko drze odpowiedniego koloru papier kolorowy na małe kawałki i przykleja na kartkę w odpowiednim miejscu. Zwracamy uwagę, aby dziecko przyklejało kawałeczki papieru jeden obok drugiego, mogą też nachodzić na siebie.